Personal story of Hilmar 

Engels

I was born in the Netherlands and lived there for 6 years before we moved to Iceland. When I was 8 year old I trained football, handball and basketball, in other word I was a very active kid. I was on a handball training and thought I had torn something in my knee. After the training I didn’t think much of this but let my parents know. Two weeks went by and my “injury” was just getting worse despite I had barely done anything. I went skiing with my little brother and my parents and did not skijump as I did usually. After that my parents thought something was wrong. I went to the hospital for an x-ray and thereafter an MRI, and a biopsy was taken. I was diagnosed with osteosarcoma (malignant tumor in the bone) above the left knee. Ahead was 10 months of chemotherapy and an amputation surgery (rotationplasty). As an 8 year old kid I didn’t really know what was going on and what it really meant being diagnosed with cancer. But since both my parents are doctors they knew exactly what was going on. They kept me optimistic and motivated to keep going through those difficult times.

I was so sick I basically lived in the hospital for that whole year. I remember one time when my best friend visited me in the hospital. I recently got a dose of medicine and I couldn’t open my eyes or have a conversation with him. I just laid there like a mummy.

After the chemotherapy, I recovered very quickly but I had to find some new sports because football was not really ideal. 5 months later I tried skiing on one leg, got a golf set for my 10th birthday and started playing basketball again. Today I am 22 years old and have competed in two Paralympic games in skiing and still play golf a lot in the summer.

When I look back on my illness, I am grateful for the experience although I wouldn’t wish this upon my worst enemy. My life changed dramatically because of the cancer and not just for the worse. I have had many opportunities, met some amazing people and learned a lot because it. I believe it was preparing me for something bigger in the future.

Persoonlijk verhaal Hilmar

Nederlands

Ik ben in Nederland geboren en heb daar 6 jaar gewoond voordat we naar IJsland verhuisden. Toen ik 8 jaar oud was, speelde ik voetbal, handbal en basketbal, met andere woorden, ik was een heel actief kind. Ik was op een handbaltraining en dacht dat ik iets in mijn knie had gescheurd. Na de training vond ik dit niet zo erg, maar ik heb het mijn ouders laten weten. Twee weken gingen voorbij en mijn "blessure" werd alleen maar erger ondanks dat ik nauwelijks iets had gedaan. Ik ging skiën met mijn broertje en mijn ouders en sprong niet zoals gewoonlijk. Daarna dachten mijn ouders dat er iets niet klopte. Ik ging naar het ziekenhuis voor een röntgenfoto en daarna een MRI, en er werd een biopsie genomen. Ik kreeg de diagnose osteosarcoom (kwaadaardige tumor in het bot) boven de linkerknie. Vooruit was 10 maanden chemotherapie en een amputatieoperatie (rotatieplastiek). Als 8-jarig kind wist ik niet echt wat er aan de hand was en wat het echt betekende om de diagnose kanker te krijgen. Maar aangezien mijn beide ouders dokter zijn, wisten ze precies wat er aan de hand was. Ze hielden me optimistisch en gemotiveerd om door die moeilijke tijden heen te blijven gaan.

Ik was zo ziek dat ik eigenlijk dat hele jaar in het ziekenhuis heb gewoond. Ik herinner me een keer dat mijn beste vriend me bezocht in het ziekenhuis. Ik kreeg onlangs een dosis medicijnen en ik kon mijn ogen niet openen of een gesprek met hem voeren. Ik lag daar gewoon als een mummie.

Na de chemotherapie herstelde ik heel snel, maar ik moest nieuwe sporten vinden omdat voetbal niet echt ideaal was. 5 maanden later probeerde ik op één been te skiën, kreeg een golfset voor mijn 10e verjaardag en begon weer te basketballen. Vandaag ben ik 22 jaar oud en heb deelgenomen aan twee Paralympische spelen in skiën en speel nog steeds veel golf in de zomer.

Als ik terugkijk op mijn ziekte, ben ik dankbaar voor de ervaring, hoewel ik dit mijn ergste vijand niet toewens. Mijn leven is ingrijpend veranderd door de kanker en niet alleen ten kwade. Ik heb veel kansen gehad, geweldige mensen ontmoet en daardoor veel geleerd. Ik geloof dat het me voorbereidde op iets groters in de toekomst.